گناهان انسان سبب مي شود كه در روز قيامت، آتشي كه به دست خود او روشن شده است، براي او عذاب شود. اما مي توان اين آتش را در همين دنيا خاموش نمود و با اقامه نماز، اثر آن را محو كرد. در حديثي از رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) روايت شده است: «شنيدم منادي حق در اوقات نماز ندا مي كند و مي گويد: «اي فرزندان آدم! آتشي را كه به دست خود افروخته ايد خاموش كنيد. پس مي بينم كه برمي خيزند و وضو مي گيرند و بعد از آن، گناهان و معاصيشان ساقط مي شود و آن هنگام كه نماز مي خوانند، هرچه زشتي ها كه در ميان دو نماز مرتكب شده اند، بخشيده مي شود؛

اما آن ها مجدداً در بين دو نماز آتش مي افروزند. همين كه هنگام نماز ظهر فرا مي رسد، منادي حق ندا مي دهد: اي انسان ها بر خيزيد و آتشي را



[ صفحه 80]



كه براي سوزاندن خويش بر افروخته ايد خاموش كنيد. آن ها مجدداً برمي خيزند و وضو مي گيرند و نماز به جا مي آورند و آن گاه هرچه كه در ميان دونماز مرتكب شده بودند بخشوده مي شود و هرگاه نماز عصر فرا مي رسد نيز چنين است. با فرارسيدن نماز مغرب و اقامه آن نيز معصيت هاي قبل از نماز مغرب آمرزيده مي شود و هرگاه وقت نماز عشا مي شود با اقامه نماز، گناهان گذشته فرد آمرزيده مي شود.

سپس آن ها مي خوابند درحالي كه آمرزيده شده اند و چيزي از گناهان بر آنان نيست؛ اما دريغ كه بعد از آن، گروهي در راه خير سير مي كنند و گروهي در راه شر.» [1] .

از حديث فوق مي توان چنين نتيجه گرفت كه اگر انسان بخواهد گناه او پاك شود و به قيامت كشيده نشود، با اقامه نماز اين مسير است كه هم موجب بخشيدن گناهان مي شود و هم موجب فراهم سازي خاموشي آتشي كه انسان به دست خود افروخته است. پس نماز نهر روان و چشمه ي كوثري است كه هم آتش ها را خاموش مي كند و هم نمي گذارد انسان بعدها گرفتار آتش شود.

علاوه بر اين، در شرح نهج البلاغه آمده است: «حتي اگر انسان توفيق خواندن دو ركعت نماز پيدا كند و به آن عمل نمايد، موجب كفاره گناهان و از بين بردن اثر آن مي گردد؛ چون حسنات، اثر سيئات را محو مي نمايند.» [2] .



[ صفحه 81]