بطور قطع كار نيك بر مبناي خدا پرستي پذيرفتني است و بندگي خدا با شرط تقوي و ترك گناه قبول مي شود. قرآن كريم نيز به اين مطلب اشاره دارد و مي فرمايد: «اِنَّمَا يَتَقَبَّلَ اللهُ مِن المُتَّقيِن»؛«خداوند تنها (اعمال) از اهل تقوا قبول مي كند.» [1] .

همان طور كه اگر فرد دزدي كند و مال ديگران را حتي انفاق كند و در راه خير هم بدهد، از او پذيرفتني نيست، آن كه حق مردم را بخورد و به نماز بايستد هم، نمازش مردود است. هم چنين كسي كه نماز را ترك نكند ولي جهاد ننمايد يا در حق ديگران ظلم و ستم كند. به همين قياس، كسي كه به ديگري تهمت بزند، غيبت كند، يا چشم ناپاك به نواميس مسلمين داشته باشد و حتي نماز شب هم بخواند، آن نماز و جهاد و اين زيارت و نافله را خداوند از او نمي پذيرد.» [2] .

دليل اين نپذيرفتن هم اين است كه اين اعمال، همراه با تقوا نبوده است و انساني كه در پي تقواست، بايد توجه داشته باشد كه تقوا يك



[ صفحه 76]



سري مقدمات دارد كه اگر در برنامه نباشند، تقواي او پذيرفتني نيست. امام صادق مي فرمايد: «وَالْعَمَلُ الخَالِصُ الذّي لا تُريدُ اَن يَحْمَدَكَ عَلَيْهِ اَحَدٌ اِلاّ اللهُ» [3] «عمل خالص، عملي است كه در انجامش، جز از خدا از احدي انتظار و سپاس نداشته باشد.»

آن حضرت هم چنين مي فرمايد: «گاهي پنجاه سال بر انسان مي گذرد ولي خداوند يك نماز او را نپذيرفته است.» [4] .

جوانان بايد به موجبات قبولي اعمال توجه داشته باشند اين موجبات از طهارت گرفته تا سلام كردن و... برنامه دارد و هر كدام در جاي خودش لازم است.