وضو داراي حكمت گسترده اي است و تأثير آن نيز در عمل كرد انسان بي نتيجه نيست. بعضي آثار آن، در اين دنيا حاصل مي شود و بعضي ديگر مربوط مي شود به سراي ابدي. هريك از اعضاي وضو كه آب به آن ها مي رسد، وسيله اي مي شود كه گناهان را از ميان مي برد و شخص را مهياي به پيشواز خدا رفتن مي كند. [1] .

در اين زمينه پيامبر خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) مي فرمايد: «يَتَباعَدُ عَنْهُ الشَّيْطانُ، فَاِذا تَمَضْمَضَ نَوَّرَاللهُ قَلْبَهُ وَ لِسانَهُ بِالْحِكْمَةِ وَ اِذا اسْتَنْشَقَ امَنَه اللهُ مِنَ النَّارِ وَ رَزَقَهُ رائِحَةَ الْجَنَّةَ، وَ اِذا غَسِلَ وَجْهَهُ بَيَّضَ اللهُ وَجْهَهَ، يَوْمَ تَبْيَضُّ وُجُوهٌ وَ تَسْوَدُّ وُجُوهٌ فَاِذا غَسِلَ ساعِدَيْهِ حَرَّمَ الله عَلَيْهِ اَغْلالَ النَّارِ وَ اِذا مَسَحَ رَأْسَهُ مَسَحَ اللهُ عَنْهُ سَيِّآتُهُ



[ صفحه 61]



وَ اِذا مَسَحَ قَدَمَيْهِ اَجازَهُ عَلَي الصِّراطِ يَوْمَ تَزِلُّ فيهِ الْاَقْدامُ.» [2] .

وقتي آب را مضمضه مي كند، شيطان از او دور مي شود. خدا دل و زبانش را به حكمت نوراني مي كند و وقتي در بيني آب مي ريزد، خدا او را از آتش دوزخ امان مي دهد و بوي بهشت نصيبش مي كند. آن گاه كه رستاخيز فرا مي رسد و برخي از چهره ها سفيد و برخي ديگر سياه مي شود، وضو گيرنده را خداوند سر افراز و رو سفيد مي كند. او كه دست ها را مي شويد، خدا زنجيرها و پابندهاي جهنم را بر او حرام مي كند؛ وقتي سر را مسح مي كند پليدي هاي ناشي از گناه را از بين مي برد؛ زماني كه پاها را مسح مي نمايد، خداوند پاهايش را برپل صراط نمي لرزاند. پس اين همه آثار به وسيله وضو فراهم مي شود.