معناي اصطلاحي طهارت نيز به معناي لغوي آن شباهت دارد. در معني طهارت گفته شده است: «الطُهر الْخُلُو مِن النَجَاسَةِ» [1] خالي بودن از نجاست از طريق كسب طهارت، گاهي با وضو ميسر است، گاهي با غسل و در مواقعي هم با تيمم. البته عرفا طهارت را به دو قسم ظاهري و باطني تقسيم كرده اند.

1. طهارت ظاهري: موجب رفع آلودگي ها از نجاسات ظاهري است.

2. طهارت باطني: پاك نمودن روح از مفاسد اخلاقي است

هردو نوع طهارت را براي نمازگزار لازم دانسته اند. چنان كه گفته اند: «بر سالك الي الله لازم است كه در اوّل امر، رفع موانع و قذارات كند تا اتّصاف به طهارت و حصول طهور كه از عالم نور است، براي او ميسر شود و تا تطهير جميع قذارات ظاهريّه و باطنيّه و عينيّه و سريّه نشود سالك را حظّي محضر حضور نخواهد بود» [2] .