نوجوان و جوان بخش مهمي از عمر خويش را در مدارس، دبيرستان ها و دانشگاه ها سپري مي كند و با معلمان و مربيان در ارتباط است.

در روايتي كه از سفارشات مولا علي(ع) به «كميل» است، مولا چنين بيان مي نمايند: «اي كميل! همانا خداوند رسول الله را تربيت كرد و پيامبر نيز به تربيت من پرداخت و من هم مؤمنان را تربيت مي كنم و آداب (زندگي) را براي مردم گرامي به ارث مي گذارم. [1] ».

بر اين مبنا، مربّي از اهمّيت و ويژگي خاصّي برخوردار مي باشد.

در درجه اوّل كارهاي يك مربّي بايد براي ديگران سرمشق باشد. تنها، گفتن كافي نيست و مربي بايد خود واقعاً تربيت يافته باشد. امير مؤمنان علي(ع) مي فرمايد: «اگر خواستي ديگران را اصلاح كني ابتدا خودت را اصلاح كن» [2] .

اگر يك مربي بتواند ويژگي هاي زير را كسب كند مي توان گفت مربي موفقي است:

1 - مهرباني و محبّت

2 - مزاح و خوشرويي

3 - شجاعت

4 - اشتياق به كارهاي جمعي و گروهي

5 - علم و دانش



[ صفحه 46]