در اين دوره، جوانان مسايلي را به وجود مي آورند اما نه عاقبت آن مسايل را مي دانند و نه دورانديش هستند. آن ها در همه موارد سطحي نگرند؛ از طرفي مي خواهند آزاد باشند و از طرف ديگر كاري را كه مي خواهند انجام دهند، به خوبي از عهده آن بر نمي آيند و گاهي همه چيز را به هم مي ريزند و مشكل آفرين مي شوند.

«آنافرويد» مي گويد: «بسياري از شكست هايي كه اغلب با نتايج غم انگيزي در اين رابطه همراه است، آن چنان كه تصور مي شود به دليل



[ صفحه 40]



بي استعدادي فرد نيست.» [1] .

پس كارهاي درست و يا نادرست مربوط به استعداد نيست بلكه مربوط به نوع شكل گيري شخصيتي فرد و نوع تربيتي است كه او آموخته است؛ هم چنين اين موضوع به نوع آرمان گرايي و ارزش هايي كه در او شكل گرفته است بستگي دارد.