كسي كه در دنيا با هر چيز مأنوس و دوست باشد، در عالم برزخ و قيامت با همان مأنوس مي شود. اگر با گناه مأنوس بوديم، در آن جا هم با باطن گناه كه آتش است، مأنوس مي شويم. و اگر با نماز مأنوس بوديم، آن جا هم با باطن نماز كه بهشت است، محشور خواهيم شد. باطن گناه و عبادات ما در عالم برزخ و قيامت ظهور مي كند.

عالم برزخ تاريك و وحشتناك است، مگر براي نمازگزار؛ زيرا نور نماز آنجا تجلي مي كند، و او را از تاريكي و وحشت نجات مي دهد.

رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم مي فرمايد: «ان الصلاة تأتي الي الميت في قبره بصورة شخص انور اللون يونسه في قبره و يدفع عنه اهوال البرزخ؛ نماز به صورت انساني سفيد چهره وارد قبر ميت شده و با او انس مي گيرد و وحشتهاي برزخ را از او برطرف مي كند.» [1] .