عالم برزخ، عالمي است كه فقط اعمال انسان او را از وحشت قبر و تاريكي نجات مي دهد.

در حديثي از امام صادق عليه السلام آمده است كه:

«وقتي بنده ي مؤمن مي ميرد و وارد برزخ و قبر مي شود، شش چهره ي نوراني با او به برزخ و قبر وارد مي شوند. بين اين شش صورت يكي از همه نوراني تر و پربهاتر و بشاش تر و زيباتر است، يكي از آن ها طرف راست اين شخص در قبر قرار مي گيرد، يكي طرف چپ او، يكي رو به روي او،



[ صفحه 163]



يكي پشت سر او، و يكي نزديك پاهاي او.

اين شش صورت در برابر هر حادثه و مشكلي كه بخواهد به او آسيب برساند، از هر طرف از او حمايت مي كنند. آن كه در سمت راست اين بنده ي مؤمن قرار دارد، مي گويد: من نمازم.»

معلوم مي شود نماز احكامي دارد و آداب و سر و باطن. و باطن نماز، يعني همين صورت نوراني كه در قبر طرف راست عبد مؤمن قرار مي گيرد.

انسان مي تواند نماز را ببيند، با نماز سخن بگويد، نماز از او شفاعت كند. پس نماز قدرت دارد كه انسان را نجات بدهد، در عالم برزخ نور نيست، همين نماز نور و چراغ قبر انسان است.