انسان وقتي معبود خويش را صدا بزند و او را بخواند و از او چيزي بخواهد، خداوند به نداي او پاسخ خواهد داد و اين وعده در قرآن مجيد چنين بيان شده است كه: «ادعوني استجب لكم؛ مرا بخوانيد شما را اجابت خواهم كرد.» [1] .

ما در هر حال محتاج او هستيم، ما فقير و او غني است. پس با حالت خشوع و تضرع و شرمندگي از او تقاضا كنيم، و قطعا پاسخ مي دهد و زمان اجابت دست خداوند سبحان است، گرچه نفس دعا خود ارزشمند و مفيد است.

و در آيه ي ديگر چنين مي فرمايد: «و اذا سألك عبادي عني فأني قريب اجيب دعوة الداع اذا دعان فليستجيبوا لي و ليؤمنوا بي لعلهم يرشدون؛ و هنگامي كه بندگان من از تو درباره ي من سؤال كنند (بگو) من نزديكم دعاي دعا كننده را، به هنگامي كه مرا مي خواند، پاسخ گويم! پس بايد دعوت مرا بپذيرند، و به من ايمان آورند، باشد كه راه يابند.» [2] .

در حديثي امام صادق عليه السلام مي فرمايد:

«ان الله عزوجل - فرض عليكم الصلوات في احب الاوقات اليه فاسئلوا الله حوائجكم عقيب فرائضكم؛ به درستي كه خداوند نمازهاي واجب را در محبوب ترين اوقات واجب كرد، پس حاجات خود را بعد از نمازهايتان بخواهيد.» [3] .

در حديثي ديگر رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم مي فرمايد:

«وارفعوا اليه ايديكم بالدعاء في اوقات صلاتكم فانها افضل الساعات ينظر الله - عزوجل - فيها بالرحمة الي عبادة و يجيبهم اذا ناجوا و يلبيهم اذا نادوا و يستجيب



[ صفحه 153]



لهم اذا دعوه؛ و در اوقات نمازهايتان دستهاي خود را به سوي خدا برداريد؛ زيرا آن اوقات بهترين ساعات است، خداوند به سوي بندگانش با نظر رحمت نگاه مي كند، هنگامي كه با او مناجات كنند، جواب دهد و زماني كه او را ندا نمايند، لبيك گويد و وقتي كه او را بخوانند، اجابت فرمايد.» [4] .