فضايل نماز جماعت


در حديثي از رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم چنين آمده است:

«جبرئيل پيش رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم با هفتاد هزار ملك بعد از نماز ظهر آمد و



[ صفحه 122]



گفت: يا محمد! همانا خداوند بر تو سلام مي فرستد و دو هديه براي شما فرستاده كه براي هيچ پيامبري تاكنون نفرستاده است.

پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم فرمود: آن دو هديه چيست؟

جبرئيل فرمود:

1- سه ركعت نماز وتر (دو ركعت شفع - يك ركعت وتر)

2- نمازهاي پنجگانه به صورت نماز جماعت.

رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم فرمود: يا جبرئيل! نماز جماعت چه فايده اي براي امت من دارد؟

جبرئيل فرمود: يا محمد! براي هر دو نفري كه در نماز جماعت شركت كند، پاداش و ثوابهايي ذكر شده است:

1- اگر در نماز جماعت دو نفر اقتداء كند، خداوند براي هر يك نفر در هر يك ركعت يكصد و پنجاه (150) نماز مي نويسد.

2- اگر در نماز جماعت سه نفر اقتدا كند، خداوند براي هر نفر در يك ركعت ششصد (600) نماز مي نويسد.

3- زماني كه در نماز جماعت چهار نفر اقتدا كنند، خداوند براي هر نفر در هر ركعت يك هزار و دويست (1200) نماز مي نويسد.

4- زماني كه در نماز جماعت شش نفر اقتدا كنند، خداوند براي هر نفر در هر ركعت نماز چهار هزار و هشت صد (4800) نماز مي نويسد.

5- زماني كه در نماز جماعت هفت نفر باشند، خداوند براي هر نفر در هر ركعت نه هزار و ششصد (9600) نماز مي نويسد.

6- زماني كه در نماز جماعت هشت نفر اقتدا كنند، خداوند براي هر نفر در هر ركعت نوزده هزار و دويست (19200) نماز مي نويسد.

7- زماني كه در نماز جماعت نه نفر باشند، خداوند براي هر نفر هر



[ صفحه 123]



ركعت سي و شش هزار و چهار صد (36400) نماز مي نويسد.

8- زماني كه در نماز جماعت ده نفر باشند، خداوند براي هر نفر در هر ركعت هفتاد و دو هزار و هشتصد (72800) نماز مي نويسد.

9- اگر تعداد افراد از ده نفر گذشت، در اين صورت اگر آسمان صفحه و كاغذ و درختان، قلم و جن و انس و ملائكه نويسنده باشند، نمي توانند ثواب يك ركعت آن را بنويسند.

اي محمد! درك تكبير اول نماز با امام جماعت، فضيلت دارد بر ششصد هزار حج و عمره و هفتاد هزار بار بهتر است از دنيا و آن چه در دنيا وجود دارد، و يك ركعت نماز پشت سر امام به جماعت خواندن بهتر است از صد هزار دينار صدقه به مساكين دادن، و يك سجده مؤمن با امام در نماز جماعت بهتر است از صد بنده آزاد كردن.» [1] .


پاورقي

[1] بحارالانوار، ج 88، ص 14.


بازگشت