نماز خودبيني و كبر را درهم مي شكند، چرا كه انسان در هر شبانه روز هفده ركعت و در هر ركعت دو بار پيشاني بر خاك در برابر خدا مي گذارد، خودش را ذره ي بسيار كوچكي در برابر عظمت او مي بيند، بلكه صفري در برابر بي نهايت. پرده هاي غرور و خودخواهي را كنار زده و تكبر و برتري جويي را درهم مي كوبد.

به همين دليل امام علي عليه السلام در حديث معروفي كه فلسفه هاي عبادات



[ صفحه 61]



اسلامي در آن منعكس شده است، بعد از ايمان نخستين عبادت را كه نماز است با همين هدف تبيين كرده و مي فرمايد: «فرض الله تطهيرا من الشرك و الصلوة تنزيها عن الكبر؛ خداوند ايمان را براي پاكسازي انسانها از شرك واجب كرده است و نماز را براي پاكسازي از كبر.» [1] .