در دنيايي كه انسان زندگي مي كند، پيچ و خم هايي و مشكلاتي در پيش روي انسان وجود دارد، هر آن امكان دارد براي فرد اتفاقي بيفتد، حوادث روزگار را نمي توان پيش بيني كرد، يا مرضي دامن انسان را مي گيرد و يا مصيبتي برايش پيش مي آيد. تنها چيزي كه مي تواند به انسان نيرو بدهد، و قدرت انسان را زياد كند و صبر بدهد، نماز است. ائمه ي معصومين و اولياء خدا هر گاه برايشان مشكلي رخ مي داد به نماز پناه مي بردند و مشكل خود را به وسيله ي نماز برطرف مي كردند.

در حديثي رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم چنين مي فرمايد: «كانوا (يعني الانبياء) يفزعون اذا فزعوا الي الصلاة؛ پيامبران خدا چنان بودند كه چون دچار نگراني مي شدند، به نماز پناه مي بردند.» [1] .

در حديثي ديگر از حضرت امام صادق عليه السلام چنين آمده است كه: «كان علي عليه السلام اذا هاله شي ء فزع الي الصلاة، ثم تلي هذه الاية «و استعينوا بالصبر و الصلاة»؛ وقتي براي اميرالمؤمنين عليه السلام مشكلي پيش مي آمد، به نماز پناه مي برد (ناراحتي خود را به طريق نماز جبران مي كرد.) و آيه ي «واستعينوا بالصبر و الصلاة» را تلاوت مي فرمود. [2] .

در حديث ديگري از معصومين عليهم السلام چنين آمده است كه: «الرسول صلي الله عليه وآله وسلم اذا اصاب اهله خصاصة: قوموا الي الصلاة و قال: بهذا امر ربي؛ هنگامي كه مشكلي براي اهل خانواده پيش مي آمد، (براي رفع آن) رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم مي فرمود: برخيزيد نماز (مستحبي) بخوانيد، بعد مي فرمود: اين دستور خداي من



[ صفحه 53]



است.» [3] .

شيوه ي رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم چنين بود كه هر گاه مشكلي براي وي رخ مي داد از نماز استعانت مي جست: «اذا حزبه امر فزع الي الصلاة» [4] .

براي رفع مشكلات و گرفتاريها، نمازهايي از ائمه معصومين عليهم السلام براي ما رسيده كه در كتاب نمازهاي مستحبي بيان شده است.