انسان در دنيايي زندگي مي كند كه به مشكلات زيادي برمي خورد و نمي داند كه چگونه گره اين مشكل را باز نمايد. معصومين عليه السلام و اولياء خدا هرگاه به مشكلي برمي خوردند، به نماز پناه مي بردند، و مشكل خويش را برطرف مي كردند. به روايت ذيل توجه كنيد:

«ابوعبيده خداء گفت: با حضرت امام محمد باقر عليه السلام بودم كه مركبم گم شد، امام عليه السلام فرمود: دو ركعت نماز بگذار و بعد بگو: خداوندا! تو كه گمشده را باز مي گرداني، و از گمراهي به هدايت مي آوري، گمشده ام را به من بازگردان، كه آن از احسان و بخشش تو است.

سپس امام عليه السلام فرمود: اي ابوعبيده! پيش آي و سوار شو.

با آن حضرت سوار شدم، همچنان كه راه مي پيموديم در يك راه يك سياهي به چشم ما خورد، امام فرمود: اين شتر توست.

چون دقت كردم دريافتم كه شتر من است.» [1] .



[ صفحه 52]



شيوه ي رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم نيز چنين بود.