در روز شهادت حاج آقا مصطفي قدس سره بعد از دفن پيكر مطهر آن مرحوم و متفرق شدن مردم بعد از اين كه همه رفتند و اذان ظهر شد؛ امام بلند شد و تشريف برد وضو گرفت و فرمود: من مي روم مسجد، گفتم اي واي، به يكي از خادم هاي آقا گفتم زود برو به خادم مسجد بگو سجاده را پهن كن و او به مسجد رفت و ديده بود خادم مسجد نيست، به خانه ي يكي از آقايان كه همسايه مسجد بوده رفته و سجاده براي امام آورده بود و پهن كرده بود. وقتي مردم فهميدند كه امام به مسجد مي آيند، جمعيت گريه مي كردند چه گريه اي، ضجه مي كردند كوچه اي دادند و امام داخل مسجد شدند و اين عرب ها تعجب مي كردند. يعني چه؟ و به همديگر مي گفتند: «خميني ابدا ما يبكي: خميني ابدا گريه نمي كند». امام خميني نمازش را خواند، بعد از نماز روضه خوانده شد، مردم داد مي زدند و جزع مي كردند. [1] .