حضرت علي عليه السلام يك روز بعد از نماز صبح به وعظ و اندرز مردم پرداخت و از ترس خدا گريه كرد و ديگران نيز از گريه ي حضرت به گريه افتادند. آنگاه علي عليه السلام فرمود: «به خدا قسم از زمان پيامبر صلي الله عليه و آله كساني را مي شناسم كه صبح را به شب مي رساندند، در حالي كه چهره هاي آنان غمگين بود و شكمهاشان گرسنه و پيشاني شان در اثر سجده پينه بسته بود. كساني بودند كه همواره در حال عبادت و مناجات با خداي خود بودند، اما با آن همه عبادت و بندگي، هميشه بيمناك و هراسان بودند». [1] .