احمد حنبل، در مسند خود، از عبدالرحمن بن عوف روايت كرده است:

روزي رسول خدا - صلي الله عليه و آله - از مدينه بيرون رفت، وارد نخلستان شد، به سجده رفت. سجده ي آن جناب، آن قدر طول كشيد كه من ترسيدم مبادا آن حضرت، وفات كرده باشد. آمدم به آن حضرت نگريستم. سر مبارك را از سجده برداشت، و فرمود: «تو را چه مي شود؟»

من صورت حال را به عرض رسانيدم. فرمود: «جبرييل بر من نازل شد، و گفت مي خواهي تو را بشارت دهم؟ به درستي كه حق تعالي فرمود: هر كه بر تو صلوات فرستد، من بر او صلوات مي فرستم. و هر كه بر تو سلام گويد، من بر او سلام مي گويم.» [1] .