يك بار رسول اكرم صلي الله عليه و آله مردم را به خواندن نماز فراخواند، در حالي كه كودك خردسال دخترش، حضرت حسن عليه السلام به همراهش بود. پيامبر صلي الله عليه و آله



[ صفحه 42]



نوه اش را در كنار خويش نشاند و به نماز ايستاد... ناگهان مردم ديدند كه رسول خدا، يكي از سجده هايش را بسيار طولاني كرد... وقتي نماز به پايان رسيد.

نمازگزاران گفتند: يا رسول الله! ما تاكنون چنين سجده اي از شما نديده بوديم، به گونه اي كه گمان كرديم وحي به شما رسيده است.

پيامبر صلي الله عليه و آله فرمودند:

«نه، مسأله وحي نبود؛ بلكه فرزندم حسن در حال سجده بر دوشم فرا رفت و من نخواستم كه شتاب كنم و او را بر زمين گذارم. سجده ام را طول دادم تا خودش از دوشم پايين بيايد!» [1] .