صداي اذان براي پيامبر صلي الله عليه و آله چنان جاذبه داشت و نشاط مي آورد كه هنگام اذان به بلال مي فرمود: «ما را از غم و اندوه رهايي بخش!»

هرگاه وقت نماز مي رسيد گويا كسي را نمي شناخت و حال معنوي خاصي پيدا مي كرد؛ و مي فرمود: «گرسنه از غذا سير و تشنه از آب سيراب مي شود، ولي من از نماز سير نمي شوم». [1] .