هنگامي كه فاطمه بنت اسد؛ مادر امام علي عليه السلام را درد زايمان فرا گرفت، نزديك خانه كعبه آمد و گفت: «پروردگارا! من به تو و به پيغمبران تو و آن چه كه از نزد تو آورده اند ايمان دارم و كتاب هاي آسماني را نيز تصديق مي كنم. خدايا! به حق اين مولودي كه در رحم من است، وضع حمل را بر من آسان گردان!»

ناگاه ديوار كعبه شكافته شد و فاطمه به درون آن رفت، سپس ديوار به هم چسبيد و قفل آن ديگر باز نشد، ما دانستيم كه اين امر خداوند است.

سه روز گذشت، روز چهارم فاطمه بنت اسد در حالي كه امام علي عليه السلام در دستانش قرار داشت، از كعبه خارج شد و گفت: «خداوند مرا بر زنان قبل از من برتري داد؛ زيرا آسيه دختر مزاحم خداوند را در مكاني عبادت مي كرد كه ناچار بود، مريم دختر عمران با دست خود



[ صفحه 149]



نخل خشكيده را حركت داد تا از آن خرماي رسيده تناول نمود؛ اما من وارد كعبه شدم، از ميوه هاي بهشتي تناول نمودم و هنگامي كه خواستم خارج شوم نداي هاتفي را شنيدم كه مي گفت:

«نام اين مولود را علي بگذار! زيرا خداي علي اعلي نام او را از نام خويش مشتق نموده است و او را به ادب خويش تربيت نموده و علوم پنهاني را به او آموخته، او كسي است كه بت ها را مي شكند و بر بالاي كعبه اذان مي گويد و او كسي است كه كعبه را از آلودگي كفر پاك مي كند و مرا تقديس مي كند.»

«فطوبي لمن احبه و اطاعه و ويل لمن ابغضه و عصاه.» [1] .