ستايش قرآن از زنان پاك
اسماء دختر عميس همسر جعفر عليه السلام پس از پانزده سال مهاجرت به حبشه، در سال هفتم هجرت به مدينه مراجعت كرد، در محل اجتماع زنان پس از احوالپرسي، پرسيد: «آيا از آيات قرآن، چيزي در
[ صفحه 142]
مورد ما نازل شده است؟»
آنها گفتند: «نه.»
اسماء به حضور پيامبر خدا صلي الله عليه و آله و سلم رسيد و عرض كرد: «زنان بيچاره و از چشم افتاده ضرر مي بينند.»
پيامبر خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: «براي چه؟»
اسماء عرض كرد: «براي اين كه آنها همانند مردان به خير و سعادت ياد نمي شوند.»
در اين هنگام آيه ي ذيل نازل گرديد: [1] .
«ان المسلمين و المسلمات و المؤمنين و المؤمنات و القانتين و القانتات و الصادقين و الصادقات و الصابرين و الصابرات و الخشعين و الخاشعات و المتصدقين و المتصدقات و الصائمين و الصائمات و الحافظين فروجهم و الحافظات و الذاكرين الله كثيراً و الذاكرات اعد الله لهم مغفرة و اجراً عظيماً؛
مردان و زنان مسلمان، مؤمن، پارسا، عابد، راستگو، بردبار، و با استقامت، نرم دل، بخشنده، روزه دار، پاكدامن، و بسيار در ياد خدا، هميشه در پيشگاه خداوند داراي آمرزش و پاداش بزرگ اند، و خداوند آمرزش و پاداش بزرگ برايشان آماده كرده است.» [2] .
پاورقي
[1] الميزان، ج 16، ص 336 - مجمع البيان، ذيل آيه ي 35 احزاب.
[2] زنان مرد آفرين تاريخ، ص 16.