پيغمبر خدا صلي الله عليه و آله و سلم و جمعي از اصحاب نشسته بودند كه ناگهان زني صيحه زنان ديوانه وار وارد شد و عرض كرد: يا رسول الله! سخني محرمانه دارم اطرافيان بروند با شما كار دارم.

اصحاب رفتند، آن زن گريه كرد و گفت: يا رسول الله! گناه كرده ام، گناهم خيلي بزرگ است!

رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: «رحمت خدا از آن بزرگ تر است.»

گناه هر چه بزرگ باشد، نبايد از رحمت خدا نااميد شد. هر چه گناه بزرگ و طولاني باشد، اگر توبه كند و تلاطم دروني پيدا كند، گناهش آمرزيده مي شود. در اسلام بن بست نيست.

پيغمبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: «گناهت چيست؟»

عرض كرد: يا رسول الله! زنا كردم، آبستن شدم، بچه به دنيا آمد، او را در خمره سركه خفه كردم، بعد هم سركه هاي نجس را به مردم فروختم.



[ صفحه 134]



گناه خيلي بزرگ بود. پيغمبر صلي الله عليه و آله و سلم خيلي متأثر شد. خيلي ناراحت شد. حكمش را فرمودند.

حضرت صلي الله عليه و آله و سلم فرمود:«اي خانم! مي خواهي به تو بگويم چرا در اين چاه افتادي؟»

يعني بعضي اوقات چرا آدم توي چاهي مي افتد كه ديگر نمي شود از اين چاه بيرون بيايد؟ و اگر دنيا دست به دست هم بدهند و بخواهند او را نجات دهند ديگر نمي شود.

فرمود: «مي خواهي به تو بگويم چرا درون اين چاه افتادي؟» خيال مي كنم نماز نمي خواني؛ چون نماز نمي خواني، رابطه ات با خدا قطع است، دست عنايت خدا روي سرت نيست، از اين جهت در اين چاه پر فلاكت افتادي؛ اني ظننت انك تركت صلوة العصر»