اگر مادري آشنا شد كه انديشه هاي او در كودك اثر مي گذارد، او مواظب خواهد بود كه در انديشه و بينش توحيدي، عارفانه تر به سر ببرد. وظيفه مادري تنها به اين نيست كه با وضو، بچه را شير بدهد و وقتي پستان در دهان كودك مي گذارد بسم الله بگويد كه اينها كارهاي اجرايي است و يكسري كارهاي ظاهري و عبادت هاي ظاهري است، بلكه دين مي فرمايد انديشه هاي خودت را نيز مواظب باش، همان طوري كه به مرد مي گويد: هنگام ارتباط با زن به فكر نامحرمي كه در خيابان و بيابان ديدي، نباش. چون خداوند آگاه مي باشد، انسان گاهي مراقب است كه كار بد نكند اين همان مراقبه معروف است و يكي مراقبه المراقبة دارد يعني مي بيند كه ديگري او را مي بيند:

«الم يعلم بان الله يري» [1] .

يك وقت است به ما مي گويند: «عبادالله! و زنوا انفسكم قبل ان توزنوا و حاسبوها من قبل ان تحاسبوا» [2] .

يعني بندگان خدا! مراقب و محاسب خود باشند، اما يك وقت مي گويند مراقب باش كه مراقب داري «الم يعلم بان الله يري» انسان



[ صفحه 25]



غافل نمي داند كه خدا او را مي بيند؟

بنابراين مسئوليت زن در اين سي ماه به مراتب بيش از مرد است و هر كه مسئوليتش بيشتر باشد، در صورت عمل به آن توجه اش به خدا بيشتر است و هر كه توجه اش به خدا بيشتر بود و عمل كرد، موفق تر است، لذا در قرآن كريم در عين حال كه به انسان ها مي گويد: مقدم پدر و مادر را گرامي بداريد، مكرر نام مادر را مي برد، براي اين كه او سي ماه مراقب بود، اگر چنان چه مادر در دوران سي ماهگي عقوق نورزيد، عصيان نكرد، فرزندان او هم به عقوق مبتلا نمي شوند [3] .