لباسش هميشه سپيد و تميز بود؛

شايد ساده و گاهي وصله دار، اما در همه حال تميز و معطر بود.

هميشه بيش از خوراك، براي عِطر هزينه مي كرد.

اسراف در هر چيز را نكوهش مي كرد، اما معتقد بود مصرف عِطر، پسنديده و نيكوست و اسراف هم محسوب نمي شود.

دوستان و نزديكانش، هميشه سوغات سفر، برايش عِطر مي آوردند؛ چون مي دانستند، كه چه اندازه عِطر و نماز را دوست دارد.

هرگاه وضو مي گرفت، حتماً از عطر استفاده مي كرد.

در تاريكي شب پيش از آن كه خودش ديده شود، بوي عِطرش به مشام مي رسيد؛ و از هر كوچه كه مي گذشت، شميم عِطرش، همه را از عبورش باخبر مي ساخت.

روزي پيامبر براي رفتن به مسجد آماده مي شد كه يكي از اصحاب كنجكاوانه پرسيد:

«يا رسول الله! چه قدر به ظاهر توجه داريد؟»

پيامبر رحمت، همچون هميشه با لحني مهربان و پدرانه پاسخ داد:

«خداوند خود زيباست و زيبايي را دوست دارد. در ضمن، اين حق برادران ديني توست، كه تو را آراسته ببينند؛ نماز هم كه مهمترين و زيباترين روش خداپرستي و قدرداني از خالق هستي است بايد با آراستگي همراه باشد.»

پيامبر نيز هر گاه قصد داشت در برابر معبود ايستاده و به دامان عشق او سر گذارد، پاك ترين لباس را مي پوشيد و با بهترين عطرها خود را معطر مي ساخت و هميشه به خانواده و اصحاب هم سفارش مي كرد؛

تا جايي كه سلاله ي پاكش جعفر بن محمد (ع) فرمود:

صَلاةُ مُتَطَيِّبٍ أَفضَلُ مِن سَبعينَ صَلاةً بِغَيرِ طيبٍ؛

يك نماز با عِطر بهتر از هفتاد نماز بدون عِطر است.



كانَ رَسولُ اللّه صلي الله عليه و آله يُنْفِقُ فِي الطّيبِ اَكْثَرَ مِمّا يُنْفِقُ فِي الطَّعامِ؛

كافي، ج 6، ص 726، 728، باب طيب