قالَ اللّه ُ عز و جل : ... ماتَقَرَّبَ إلَيَّ عَبدٌ بشيءٍ أحَبَّ إلَيَّ ممّا افتَرَضتُ علَيهِ ، وإنّهُ لَيَتَقَرَّبُ إلَيَّ بالنافِلَةِ حتّي اُحِبَّهُ ، فإذا أحبَبتُهُ كُنتُ سَمعَهُ الذي يَسمَعُ بهِ ، وبَصَرَهُ الذي يُبصِرُ بهِ ، ولِسانَهُ الذي يَنطِقُ بهِ ، ويَدَهُ التي يَبطِشُ بها ، إن دَعاني أجَبتُهُ ، وإن سَألَني أعطَيتُهُ؛

خداوند عز و جل فرمود : هيچ بنده اي با وسيله اي كه نزد من محبوبتر باشد از آنچه بر او واجب كرده ام ، به من نزديك نشد . همانا او با نماز نافله به من نزديك شود ، تا آن جا كه او را دوست بدارم و چون دوستش بدارم ، گوش او شوم كه با آن بشنود و چشم او شوم كه با آن ببيند و زبان او شوم كه با آن سخن گويد و دست او شوم كه با آن ضربه زند . اگر مرا بخواند ، جوابش دهم و اگر از من خواهشي كند ، به او بدهم .