المُنافِقُ يَنهي ولا يَنتَهي ، ويأمُرُ بما لا يأتي ، إذا قامَ في الصَّلاةِ اعتَرَضَ ، وإذا رَكَعَ رَبَضَ ، وإذا سَجَدَ نَقَرَ ، وإذا جَلَسَ شَغَرَ ، يُمسي وهَمُّهُ الطَّعامُ وهُو مُفطِرٌ ، ويُصبِحُ وهَمُّهُ النَّومُ ولَم يَسهَرْ ، إن حَدَّثَكَ كَذبَكَ ، وإن وَعَدَكَ أخلَفَكَ ، وإنِ ائتَمَنتَهُ خانَكَ ، وإن خالَفتَهُ اغتابَكَ؛

منافق نهي مي كند و خودنهي نمي پذيرد، به آنچه دستور مي دهد خودش عمل نمي كند، چون به نماز ايستد به چپ و راست مي نگرد، چون ركوع كند خود را به زمين اندازد، چون سجده كند [مانند پرندگان ]منقار به زمين زند و چون بنشيند نيم خيز نشيند [ احتمالاً اين حركات ناشي از عجله و اهميت ندادن به نماز و واجبات است . ]، چون شب شود با اينكه روزه نداشته است همه اش به فكر خوردن غذاست و در روز با آنكه شب زنده داري نكرده است، همّ و غمش خفتن است. اگر سخني (حديثي) به تو گويد، دروغ گويد و اگر به تو وعده اي دهد، خلف وعده كند و اگر به او اعتماد كني و امانتي سپاري به تو خيانت كند و اگر با او مخالفت كني، پشت سرت بدگويي كند.