قرآن در مقام بيان پرتوي از فضيلت و ويژگي انسان هاي با ايمان و آراسته ي به كمال و جمال، ركوع آگاهانه و سجده ي خاضعانه و پراخلاص، يا نماز و نيايش راستين را از ويژگي هاي آنان مي شمارد، و به بركت آن، نويد رستگاري جاودانه و نايل آمدن به بهشت زيباي خدا و نعمت هاي او را به آنان مي دهد.
قرآن در اين مورد مي فرمايد:
«التَّائبُونَ الْعَابِدُونَ الْحامِدُونَ السَّائحُونَ الرَّاكِعُونَ السَّاجِدُونَ الْامِرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّاهُونَ عَنِ الْمُنكَرِ وَ الْحافِظُونَ لِحُدُودِ اللَّهِ وَ بَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ؛ (1)
توبه­كنندگان، پرستندگان، ستايش­كنندگان، روزه داران، ركوع­كنندگان، سجده­كنندگان، فرمايندگان به كار نيك، نهي­كنندگان از كار زشت و نگاهدارندگان حدود خدا، و مؤمنان را بشارت ده.»
با اين بيان، پيام زيبا و سازنده ي آيه آن است كه: از مهم ترين، ويژگي هاي فكري و اخلاقي و رفتاري انسان هاي ايماندار و پروا پيشه و اصلاحگر، نمازي سرشار از خضوع و نيايشي لبريز از خشوع در برابر پديد آورنده ي توانا و فرزانه ي هستي و داشتن ارتباط شكوفا و عاشقانه با اوست. (2)