مهم تر بودن عمل
در انجام كارها، رعايت «اهم و مهم»، نشان عقل و عاقبت انديشي و مصلحت شناسي است و اسلام، در كارها به آنچه كه لازم تر و مفيدتر و مهم تر است تشويق مي كند، چه در آموختن، چه در عبادت، چه در انفاق.
پيامبر اسلام فرموده است:
«لَا صَدَقَةَ وَ ذُو رَحِمٍ مُحْتَاج ؛ (1)
با وجود بستگان نيازمند، انفاق و كمك به ديگران بي ارزش است.»

و امام علي عليه السلام مي فرمايد:
«لَا قُرْبَةَ بِالنَّوَافِلِ إِذَا أَضَرَّتْ بِالْفَرَائِضِ؛ (2)
هر گاه نمازهاي مستحب، به نمازهاي واجب ضرر برساند، آنگونه عبادت، موجب قرب به خدا نخواهد بود.» (3)