نمازگزار در ركوع و سجود، خدا را تسبيح مي كند.
هنگامي كه آيه «فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيم » (1) نازل شد پيامبر فرمود: اين فرمان را در ركوع خود قرار دهيد و بگوييد:
«سبحان ربي العظيم و بحمده؛
پروردگار بزرگ من كه به ستايش او لب گشوده ام، از هر عيب و نقصي منزه است.»
و چون آيه ي «سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَي » (2) فرود آمد، فرمودند: آن را در سجده قرار دهيد و بگوييد:
«سبحان ربي الاعلي و بحمده؛
من پروردگار برترم را همراه با ستايش، تسبيح و تنزيه مي كنم.» (3)