گرچه سجده بر هر خاكي، بلكه هر سنگ و چوب پاكي جايز و صحيح است اما تربت امام حسين عليه السلام امتيازاتي دارد، كه امام صادق عليه السلام جز بر خاك كربلا سجده نمي كرد. سجده بر خاك كربلا حجاب هاي هفتگانه را پاره مي كند. هم نماز را بالا برده و به قبولي مي رساند، هم نمازگزار را از قعر ماديات بيرون كشيده و او را با جهاد و خون و شهادت آشنا مي سازد.
سجده بر خاك حسين، يعني نماز همراه ولايت.
سجده بر خاك حسين، يعني نماز همراه شهادت.
سجده بر خاك حسين، يعني بزرگداشت خاطره ي آنان كه براي نماز و در راه نماز خون دادند.
سجده بر خاك حسين، يعني هر روز عاشوراست و هر زمين كربلا.
سجده بر خاك حسين، يعني در راه مبارزه با ظلم، سر و جان بده، اما تن به ذلت نده. آري مزار حسين، باغي از باغهاي بهشت و دري از درهاي آن است. دعا تحت قبه و بارگاه آن حضرت، مستجاب و نماز در آن مكان محبوب و مقبول است. تسبيحي كه از آن خاك درست شود، اگر در دست بچرخد، براي صاحبش پاداش «سبحان الله» دارد، گرچه او ساكت باشد و اگر ذكر خدا بگويد وتسبيح را بچرخاند براي هر ذكري 70 برابر پاداش مي گيرد.
مخفي نماند اهميتي كه براي خاك كربلا نقل شد تا چهار ميل از اطراف قبر امام حسين را دربر مي گيرد. (1)