زراره از امام صادق عليه السلام نقل مي كند:
هرگاه زن به نماز مي ايستد، دو پايش را كنار هم مي نهد و ميان آن دو فاصله نمي دهد و دستانش را به سبب پستانهايش به سينه مي چسباند و در ركوع، بر بالاي زانوانش و رانش مي نهد تا زياد خم نشود و سُرينش بالا بيايد. در نشستن بر سرين بنشيند و نه آنگونه كه مرد مي نشيند و هنگامي كه به سجده مي رود زانوانش را پيش از دستانش بر زمين مي گذارد و سپس چسبيده به زمين سجده مي كند، در نشستن رانهايش را به هم مي چسباند و زانوانش را از زمين بلند مي كند و هنگام برخاستن نرم و آهسته برمي خيزد و نخست سرينش را بلند نمي كند. (1)

امام رضا عليه السلام در بيان فلسفه تسبيح، ركوع و سجود فرمودند:
«اگر گفته شود: چرا تسبيح و ركوع و سجود واجب شده است؟ گفته مي شود: به چند علت:
از جمله اينكه بنده با افتادگي و فروتني و بندگي و پرهيز و خواري و سرشكستگي و تواضع و نزديكي به پروردگارش، به تمجيد و تقديس و بزرگداشت و سپاسگزاري آفريننده و روزي دهنده اش مي پردازد.
و براي اينكه تسبيح و سپاسگزاري نيز بكند، همانگونه كه تكبير و تهليل كرده است و همچنين دل و ذهنش را به ياد خدا مشغول دارد و فكر و خيال و آرزوهايش، او را به سوي غير خدا نكشاند. (2)