علماي روانشناسي مي گويند:
يك كار همين قدر كه براي انسان عادت شد، دو خاصيّت متضاد در آن به وجود مي آيد.
هر چه كه بر عادت بودنش افزوده شود و تمرين انسان زيادتر گردد، كار، سهلتر و ساده تر انجام مي شود.
يك ماشين نويس كه به ماشين نويسي عادت مي كند، هر چه بيشتر عادت مي كند، كار، سريعتر و سهلتر برايش صورت مي گيرد؛ ولي هر چه بيشتر عادت مي كند، از توجّهش كاسته مي شود، يعني از اينكه اين عمل او يك عمل ارادي و از روي توجّه باشد كاسته مي شود و به يك عمل غير ارادي نزديكتر مي گردد.
خاصيّت عادت اين است.
اينكه در اسلام به مسأله نيّت تا اين اندازه توجّه شده، براي جلوگيري از اين است كه عبادتها آنچنان عادت نشود كه به واسطه عادت، به يك كار طبيعي و غير ارادي و غير فكري تبديل شوند. (1)