از آنجا كه علم و قدرت و امكانات انسان محدود است، نمي تواند به همه ي خواسته هاي قلبي اش جامه ي عمل بپوشاند. ولي نيت، جاي آن را مي گيرد و ميان «انسان بي نهايت طلب» و «شرايط محدود» را، متصل مي كند. مثلا اگر كسي نيت و آرزوي هدايت همه ي انسان هاي گمراه را دارد و در اين راه، تلاش فراوان هم مي كند ولي موفق نمي شود. به خاطر نيتش، به همان پاداش هاي بزرگ مي رسد. از طرف ديگر، نيت هاي بد هم شرايط زماني و مكاني را درمي نوردد و آثار سوء اعمال را متوجه صاحب نيت مي كند.
اگر انسان با فساد و گناه و ستم افراد ديگر، همدل باشد و به آنها راضي گردد. در گناهشان شريك است.
قرآن، كشتن شتر حضرت صالح را كه معجزه ي الهي بود، به همه ي مخالفان آن پيامبر نسبت مي دهد، با آنكه دست همه به آن جنايت آلوده نبود، ولي در دل به آن راضي بودند. پس، رضايت به كار خير و شر، انسان را از محدوده ي زمان و مكان بيرون مي آورد و در ثواب يا عقاب آن شريك مي سازد و اين مطلب، در روايات متعددي بيان شده است. (1)