1- مؤذن بايد پاك و باتقوا باشد، هر چه مؤذن صالح تر، و از شايستگي بيشتري برخوردار باشد نفوذ و تأثير اذان او بيشتر و افزون تر خواهد بود.
2- اهل هوس و هوي و گناه نباشد، مخصوصاً زبانش پاك باشد يا زبانش گناه نكند، اگر زباني كه آلوده به گناه باشد و الفاظ اذان از اين زبان عبور كند تأثيرگذار در خود و جامعه نيست.
3- مؤذن با طهارت باشد؛ يعني با وضو و يا غسل اذان بگويد.
4- مؤذن بايد بصير به اوقات باشد، موذني كه وقت شناس نباشد اذان او هم از اعتبار مي افتد.
5 - صداي مؤذن رفيع و بلند باشد.
6- مؤذن حسن الصوت و خوش آهنگ باشد. صداي خوب تأثير بسزايي دارد.
اگر داراي صوتي خشن و زننده و صدايي گوشخراش باشد، مردم از شنيدن او زجر مي كشند و از آهنگ او متنفر خواهند گرديد و قهراً آنان منفور آنان مي شود.
7- مؤذن در هواي آزاد و آرام اذان بگويد اثر زيادي دارد، مخصوصاً طلوع صبح و در آن جو از رمز و راز در اعماق جان انسان اثر مي گذارد و آدمي را نيز به ملكوت مي دهد نداي خوش و نغمه دل انگيز مؤذن در آن زماني كه سكوت مطلق همه جا را فراگرفته حال و هواي ديگري به انسان مي دهد خصوصاً كه صداي خروس سحر نيز آن را بدرقه و همراهي مي كنند.

بخاري روايت كرده است كه گفت: شنيدم كه رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم مي فرمود:
«لَا يَسْمَعُ نِدَاءَ صَوْتِ الْمُؤَذِّنِ جِنٌّ وَ لَا إِنْسٌ وَ لَا شَيْ ءٌ إِلَّا شَهِدَ لَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ؛ (1)
هيچ جن و انسي و هيچ شيئي نيست كه در ميدان صوتي مؤذن قرار گيرد و آواز وي بشنود مگر آن كه در روز رستاخيز به سودش گواهي دهد.»

و امام علي عليه السلام فرمودند:
«يُحْشَرُ الْمُؤَذِّنُونَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ طِوَالَ الْأَعْنَاقِ؛ (2)
گويندگان اذان در روز قيامت با سرافرازي وارد محشر مي شوند.»