اينك مي گويم: وقتي از اذان و اين دعا فراغت پيدا كردي، بگو آنچه را كه حسن بن معاوية بن وهب به نقل از پدرش مي گويد كه هنگام غروب به خدمت امام صادق عليه السلام وارد شدم، ديدم كه حضرت اذان گفته و نشسته اند، و شنيدم كه دعايي را مي خوانند كه مثل آن را نشنيده بودم. ساكت شدم تا اينكه آن بزرگوار از نماز فراغت پيدا كرد، سپس عرض كردم: اي سرور من، دعايي از شما شنيدم كه هرگز مثل آن را نشنيده بودم. فرمود: اين دعاي اميرالمؤمنين عليه السلام است در شبي كه در رختخواب رسول خدا صلي الله عليه و آله خوابيد، به اين صورت:
«يَا مَنْ لَيْسَ مَعَهُ رَبٌّ يُدْعَي يَا مَنْ لَيْسَ فَوْقَهُ خَالِقٌ يُخْشَي يَا مَنْ لَيْسَ دُونَهُ إِلَهٌ يُتَّقَي يَا مَنْ لَيْسَ لَهُ وَزِيرٌ يُغْشَي يَا مَنْ لَيْسَ لَهُ بَوَّابٌ يُنَادَي يَا مَنْ لَا يَزْدَادُ عَلَي كَثْرَةِ السُّؤَالِ إِلَّا كَرَماً وَ جُوداً يَا مَنْ لَا يَزْدَادُ عَلَي عِظَمِ الْجُرْمِ إِلَّا رَحْمَةً وَ عَفْواً صَلِّ عَلَي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ افْعَلْ بِي مَا أَنْتَ أَهْلُهُ فَإِنَّكَ أَهْلُ التَّقْوي وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَةِ وَ أَنْتَ أَهْلُ الْجُودِ وَ الْخَيْرِ وَ الْكَرَم؛
- اي خداوندي كه پروردگاري همراه تو وجود ندارد تا خوانده شود، اي خدايي كه آفريننده اي برتر و بالاي تو نيست كه از او ترسيده شود، اي خداوندي كه معبودي غير تو كه انسان از او بيم و هراس داشته و پرهيز نمايد، وجود ندارد، اي خدايي كه وزيري نداري كه تو را پنهان نگاه دارد، اي خدايي كه درباني نداري تا او به جاي تو خوانده شود، اي كسي كه بسيار درخواست نمودن جز بر بزرگواري و بخشش تو نمي افرايد، اي خدايي كه بزرگي جرم و گناه جز بر رحمت و گذشت تو افزون نمي كند، بر محمد و آل محمد درود فرست، و آنچه را كه خود سزاوار آن هستي با من بكن، كه تو اهل تقوي و نگاهداري و اهل آمرزش و نيز زيبنده ي بخشش و خير و بزرگواري مي باشي.» (1)