1- مستحب است ميان اذان و اقامه مقداري فاصله اندازد. چنانكه در روايت آمده كه امام صادق عليه السلام فرمود اميرالمؤمنين علي بن ابي طالب عليه السلام پيوسته به ياران خويش مي فرمود: هر كس بين اذان و اقامه سجده نموده و در حال سجده بگويد:
«رَبِّ لَكَ سَجَدْتُ خَاضِعاً خَاشِعاً ذَلِيلا؛
-پروردگارا، با خضوع و خشوع و خاكساري و ذلت براي تو سجده و كرنش نمودم.
خداوند متعال مي فرمايد: «اي ملائكه و فرشتگان من، به عزت و سرافرازي و جلال و عظمتم سوگند، مسلماً محبت او را در دل بندگان مؤمنم، و هيبت و بيم از او را در دل منافقان قرار خواهم داد.»
2- محمد بن ابي عمير به نقل از پدرش مي گويد: ديدم كه امام صادق عليه السلام اذان گفت، سپس به سجده رفت و بين اذان و اقامه يك سجده نمود، هنگامي كه سر از سجده برداشت، فرمود:
اي [ا] با عمير، هر كس همانند من عمل كند، خداوند متعال تمام گناهان او را مي آمرزد.» و نيز فرمود: «هر كس اذان بگويد و سپس سجده كند و در سجده بگويد:
«لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ رَبِّي سَجَدْتُ لَكَ خَاضِعاً خَاشِعاً؛
معبودي جز خدا نيست، تويي پروردگار من، با خضوع و خشوع براي تو سجده نمودم.»
خداوند، گناهان او را مي آمرزد.

3- بعد از سر برداشتن از سجده ي (بين اذان و اقامه) دعايي را كه معاوية بن وهب از پدرش نقل كرده، بخواند، وي مي گويد كه شنيدم امام صادق عليه السلام ميان اذان و اقامه مي فرمود:
«سُبْحَانَ مَنْ لَا تَبِيدُ مَعَالِمُهُ سُبْحَانَ مَنْ لَا يَنْسَي مَنْ ذَكَرَهُ سُبْحَانَ مَنْ لَا يَخِيبُ سَائِلُهُ سُبْحَانَ مَنْ لَيْسَ لَهُ حَاجِبٌ يُغْشَي وَ لَا بَوَّابٌ يُرْشَي وَ لَا تَرْجُمَانٌ يُنَاجَي سُبْحَانَ مَنِ اخْتَارَ لِنَفْسِهِ أَحْسَنَ الْأَسْمَاءِ سُبْحَانَ مَنْ فَلَقَ الْبَحْرَ لِمُوسَي سُبْحَانَ مَنْ لَا يَزْدَادُ عَلَي كَثْرَةِ السُّؤَالِ إِلَّا كَرَماً وَ جُوداً سُبْحَانَ مَنْ هُوَ هَكَذَا وَ لَا هَكَذَا غَيْرُهُ؛
- پاك و منزه است خداوندي كه نشانه هايش از بين نمي رود، منزه است خداوندي كه يادش فراموش نمي گردد [يا: كساني را كه بر ياد او هستند فراموش نمي كند]، منزه است خداوندي كه درخواست كننده اش محروم نمي گردد، منزه است خداوندي كه نه پرده اي دارد كه او را از مخلوقاتش بپوشاند، و نه درباني كه به او رشوه داده شود، و نه مترجمي كه تنها وي با او مناجات كند، منزه است خداوندي كه بهترين نامها و كمالات را براي خود برگزيد، منزه است خداوندي كه دريا را بر حضرت موسي عليه السلام شكافت، منزه است خداوند كه در اثر فراواني بخشش جز بر بزرگواري و بخشش او افزوده نمي گردد، پاك و منزه است خداوندي كه فقط او اين چنين است و غير او چنين نيست.»
4- بين اذان و اقامه به هر چه كه خداوند - جل جلاله - به او آگاه مي كند دعا نمايد، و ابتدا براي بزرگترين و عزيزترين خلايق زمان در نزد خداوند - جل جلاله - (1) دعا كند، زيرا آن بزرگوار مقام بزرگي را جهت استجابت دعا دارد، البته دعاي كسي مستجاب مي شود كه دعا را به همان صورتي كه بدان فراخوانده شده (همراه با شرايطش) به جا آورد. (2)