ترجيح جلسات علمي بر جلسات دعا در مسجد


شهيد ثاني رحمه الله در كتاب گرانقدر «منية المريد» حديث زير را نقل نموده است:
«روزي رسول خدا صلي الله عليه و آله به مسجد وارد شد. در مسجد، دو مجلس جداگانه برپا بود. گروهي در حال ياد دادن و فراگرفتن دانش بودند. جمعي نيز به دعا و راز و نياز با خداوند مشغول بودند. پيامبر صلي الله عليه و آله فرمود: هر دو گروه به سوي نيكي، گام بر مي دارند. دسته اي، خدا را مي خوانند و گروهي نيز آموزش مي بينند و نادانان را تعليم مي دهند؛ ولي اين گروه كار برتري انجام مي دهند. من نيز به منظور آموزش دادن مردم مبعوث شده ام. آنگاه پيامبر صلي الله عليه و آله خود در ميان گروهي كه سرگرم آموزش بودند، نشست.» (1)
اين گونه احاديث، به روشني نشان مي دهد كه پيامبر صلي الله عليه و آله با گفتار و كردار خويش، مسلمانان را به اهميت علم و دانش آگاه مي كرد و تشكيل جلسات آموزشي در مسجد را مورد تشويق قرار مي داد.
اهميت برگزاري جلسات آموزشي وقتي بيش از پيش روشن مي شود كه رواياتي را كه گوياي فضيلت دعا در مسجد است، مورد توجه قرار دهيم. با ملاحظه ي اين دو دسته روايات، در مي يابيم با آن كه مجالس دعا در مسجد، داراي فضيلتي والاست؛ ولي جايگاه جلسات علمي و آموزشي به مراتب والاتر و ارجمندتر است.
با اين حال، نبايد از نظر دور داشت كه دعا و تحصيل علم و دانش هر كدام از نيازهاي ضروري روح و روان انسان به شمار مي آيد؛ به گونه اي كه پرداختن به يكي از آنها نمي تواند انسان را از ديگري بي نياز كند. پس برگزاري مجالس دعا و نيايش به ويژه در زمان ما كه دامنه ي سرگمي هاي انسان به جلوه هاي مادي گسترش يافته نيز يك نياز و ضرورت اجتناب ناپذير است. (2)

پاورقي

1- زين الدين بن علي عاملي، منية المريد، ص 106.
2- كوي دوست ، رحيم نوبهار، ص170-171.

بازگشت