دامنه ي فعاليت هاي تبليغي در مسجد الحرام تنها به پيامبر صلي الله عليه و آله محدود نمي شد. رفته رفته ياران صديق و پاكباخته ي آن حضرت نيز از مسجد الحرام به منظور ترويج آيين حياتبخش اسلام بهره برداري مي كردند.
عبدالله بن مسعود پس از پيامبر صلي الله عليه و آله اولين كسي بود كه آواي قرآن را در مسجد الحرام سر داد. او روزي در حالي كه قريش نيز در اطراف كعبه در جايگاه مخصوص خود نشسته بودند، آيه هاي اول سوره ي «الرحمن» را با آواي بلند تلاوت كرد. آنگاه از مردم حاضر درخواست كرد تا در آيات تلاوت شده، انديشه كنند. گروهي از قريش كه در آن جا حاضر بودند، به عبدالله حمله كردند و به سر و صورت او مي زدند. عبدالله نيز همچنان به تلاوت آيات سوره ي الرحمن ادامه مي داد. سپس در حالي كه آثار زخم در سر و رو داشت، به سوي ياران خود برگشت و گفت: اگر شما موافقت كنيد فردا نيز همين كار را تكرار خواهم كرد. (1)
شبيه همين ماجرا در كتاب هاي سيره در مورد ابوذر، صحابي راستين پيامبر صلي الله عليه و آله نيز نقل شده است. او روزي با همان شهامت انقلابي كه ويژگي هميشگي او بود، در مسجد الحرام حاضر شد و در جمع مشركان، آواي «أشهد ان لا اله الا الله و أشهد أن محمدا رسول الله» را سر داد. مشركان قريش، چنان از رفتار ابوذر، خشمگين شدند كه او را تا سر حد زخمي كردن كتك زدند. (2)