نبي اكرم صلي الله عليه و آله و سلم به ابوذر فرمودند:
«يَا أَبَا ذَرٍّ مَا مِنْ صَبَاحٍ وَ لَا رَوَاحٍ إِلَّا وَ بِقَاعُ الْأَرْضِ تُنَادِي بَعْضُهَا بَعْضاً يَا جَارُ هَلْ مَرَّ بِكِ ذَاكِرٌ لِلَّهِ تَعَالَي أَوْ عَبْدٌ وَضَعَ جَبْهَتَهُ عَلَيْكِ سَاجِداً لِلَّهِ فَمِنْ قَائِلَةٍ لَا وَ مِنْ قَائِلَةٍ نَعَمْ فَإِذَا قَالَتْ نَعَمْ اهْتَزَّتْ وَ انْشَرَحَتْ وَ تَرَي أَنَّ لَهَا الْفَضْلَ عَلَي جَارَتِهَا؛ (1)
اي ابوذر! هيچ بامداد و شامگاهي نيست مگر آن كه برخي از قطعه هاي زمين، برخي ديگر را صدا مي زنند و مي گويند: اي همجوار من! آيا امروز يادكننده ي خدا يا بنده اي كه جهت سجده ي حق، پيشانيش را بر تو بگذارد، بر تو گذشته است؟ بعضي گويند: «خير» و برخي گويند: «آري»، هنگامي كه قطعه زميني، جواب مثبت مي دهد، از آن كه بر آن نماز خوانده اند، به وجد مي آيد و گشاده مي گردد و مي بيني كه آن زمين بر زمين هاي مجاورش برتري دارد.»
از اين سخن مي توان دريافت كه فضيلت زمين نمازخانه و مسجد، بر ديگر زمينها چه بسيار است.