اينك مي گويم: پيش از خواندن نافله هاي نماز مغرب، تعقيب نماز مغرب را طول نده، زيرا برترين وقت انجام نافله هاي نماز مغرب تا پيش از برطرف شدن سرخي آفتاب از افقگاه غروب آفتاب مي باشد. و گروهي از عارفان در بين نماز مغرب و عشا با غير خدا - جل جلاله - سخن نمي گفتند، زيرا آن وقت، وقت مختص به مناجات با خداوند علام الغيوب و وقت كاميابي و برآورده شدن حوايج است، بلكه اگر نمازگزار بيم آن را داشته باشد كه به خاطر مشغول شدن به خواندن اين دعاها، سرخي آفتاب پيش از خواندن نافله ي مغرب از افق مغرب برطرف شود، دعاهاي وقت گير را به بعد از نافله هاي مغرب به تأخير اندازد، كه بنابر برخي از روايات تأخير آن فضيلت دارد و مستحب است.
اگر ترك سخن گفتن با غير خدا - جل جلاله - تا خواندن نماز واجب عشا براي او مقدور نبود، بكوشد كه با غير خداوند - جل جلاله - سخن نگويد تا اينكه لااقل چهار ركعت نافله مغرب را بخواند؛ زيرا در روايت آمده كه امام صادق عليه السلام فرمود: «هر كس نماز مغرب را بخواند و بعد تعقيب آن را به جا آورد و سخن نگويد تا اينكه دو ركعت نماز نافله را بخواند، آن دو ركعت در عليين براي او نوشته مي شوند، و اگر چهار ركعت بخواند، يك حج و عمره نيكو براي او نوشته مي شود.» (1)