يكي از آفات نماز، انتخاب افراد غير شايسته براي امامت نماز است. اقتدا به چنين شخصي نمازگزار را از هدف الهي خود بازمي دارد.
پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم مي فرمايد:
«إِنْ سَرَّكُمْ أَنْ تُزَكُّوا صَلَاتَكُمْ فَقَدِّمُوا خِيَارَكُم ؛(1)
اگر مي خواهيد نمازي پاك و پاكيزه داشته باشيد، برگزيدگان خود را مقدّم داريد.»

يكي از درس هايي كه در بطن نماز، وجود دارد، «شايسته سالاري» است و نمازگزار در برگزيدن امام جماعت، اين درس را مي آموزد و تجربه مي كند.
رسول خداصلي الله عليه و آله و سلم در حديثي ديگر، مي فرمايد:
«إِمَامُ الْقَوْمِ وَافِدُهُمْ فَقَدِّمُوا أَفْضَلَكُم ؛(2)
امام جماعت هر گروه، سفير آن هاست به سوي خدا، پس فاضل ترين افرادتان را مقدم داريد.»

جناب ابوذر نيز در اين زمينه سخني دارد:
« إِنَّ إِمَامَكَ شَفِيعُكَ إِلَي اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَلَا تَجْعَلْ شَفِيعَكَ سَفِيهاً وَ لَا فَاسِقاً؛ (3)
امام جماعت تو، شفيع توست. در پيشگاه خدا، هيچ گاه، شخص نادان و فاسق را، شفيع خود قرار مده.»

امام رضا عليه السلام مي فرمايد:
«وَ لَا صَلَاةَ خَلْفَ الْفَاجِرِ وَ لَا يُقْتَدَي إِلَّا بِأَهْلِ الْوَلَايَة؛(4)
نماز، پشت سر انسان فاجر، نماز نيست و اقتدا جز به اهل ولايت جايز نمي باشد.»

وقتي فلسفه سياسي يونان باستان را مورد مطالعه قرار مي دهيم به نوعي سيستم حكومتي به نام «آريستوكراسي» يعني گزينش بر اساس فضيلت برمي خوريم، كه ارسطو در مقابل سيستم حكومتي «اوليگارشي» كه گزينش بر اساس ثروت است آن را ارائه كرد.
در فلسفه سياسي چين باستان، به ويژه در فلسفه كنفوسيوس نيز، توجه خاص به نوعي حكومت، يعني حكومت با فضيلت ترين مردمان به عنوان بهترين نوع حكومت ديده مي شود.(5)