خداوند تبارك و تعالي به حضرت داود (ع ) وحي نمود:
اي داوود چه بسا بنده اي به نماز مي ايستد و نماز مي خواند و من آن نماز را به صورتش مي زنم و صدايش را از خودم دور داشته به طوري كه صداي قرائتش به من نرسد.
اي داوود! آيا مي داني آن نمازگزار كيست؟ او كسي است كه زياد به خانه ها و حريم مؤ منين با چشم فسق نگاه مي كند و اين كسي است كه نفسش او را وسوسه مي كند به اينكه اگر امير و حاكم بر مردم بشود از راه ظلم گردنها را بزند.
... چه بسيار ركعت هاي طولاني كه نمازگزاري با گريه و خشوع بجا آورده است امّا نزد من به فتيلي نمي ارزد، چون وقتي كه به قلب او نظر كرده، مي بينم پس از آن كه از نمازش فارغ شد، و زني با او خلوت كرده و خود را بر او عرضه كند، او را اجابت كرده، مرتكب گناه خواهد شد... (1)