مقام نماز به حدي رفيع است كه شرابخوار نبايد به آن نزديك شود.
در نماز، تنها اذكار و حركات كافي نيست، توجّه و شعور لازم است و عبادات ناآگاهانه، بي ارزش است، گرچه تكليف را ساقط مي كند:
«يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ لَا تَقْرَبُواْ الصَّلَوةَ وَ أَنتُمْ سُكَارَي حَتيَ تَعْلَمُواْ مَا تَقُولُونَ؛ (1)
اي كساني كه ايمان آورده ايد! در حال مستي به نماز نزديك نشويد، تا بدانيد چه مي گوييد!»

از پيامبر آورده اند كه فرمود:
«لَا يَقْبَلُ اللَّهُ صَلَاةَ خَمْسَةِ نَفَرٍ:
الْآبِقِ مِنْ سَيِّدِهِ وَ امْرَأَةٍ لَا يَرْضَي عَنْهَا زَوْجُهَا وَ مُدْمِنِ الْخَمْرِ وَ الْعَاقِّ وَ آكِلِ الرِّبَا؛ (2)
خداوند نماز پنج گروه را نمي پذيرد:
بنده اي كه از نزد مولاي خود فراركرده است، زني كه شوهرش از وي راضي نيست، شرابخوار و دائم الخمر، كسي كه عاق والدين شده است و رباخوار.»

شخصي از حضرت امام صادق عليه السلام در مورد شراب خوار، سؤال مي كرد كه آيا نمازش قبول مي شود؟
حضرت پاسخ فرمودند: نمازش تا چهل روز قبول نمي شود مگر اينكه توبه كند.
مرد به ايشان گفت: پس اگر در همان روز و همان ساعت مستي بميرد چه مي شود؟
فرمود: توبه و نمازش قبول است به شرط اينكه در حال شعور و حواس جمعي توبه كرده باشد، اما اگر در حال مستي بميرد به توبه او اعتنايي نيست. (3)