همسرآزاري، آفت نماز
پيامبر بزرگوار اسلام صلي الله عليه و اله در بياني فرمودند:
«مَنْ كَانَتْ لَهُ امْرَأَةٌ تُؤْذِيهِ لَمْ يَقْبَلِ اللَّهُ صَلَاتَهَا وَ لَا حَسَنَةً مِنْ عَمَلِهَا حَتَّي تُعِينَهُ وَ تُرْضِيَهُ وَ إِنْ صَامَتِ الدَّهْرَ وَ عَلَي الرَّجُلِ مِثْلُ ذَلِكَ الْوِزْرِ وَ الْعَذَاب ؛
زني كه همسرش را بيازارد، نماز و نيايش و كارهاي نيك او مورد پذيرش بارگاه خدا قرار نمي گيرد، گرچه هميشه روزه دار باشد. مگر آنكه به همسرش ياري رساند و برابر مقررات، خشنودي خاطر او را فراهم آورد... همچنين است مردي كه همسر خود را آزار رساند.» (1)

آن حضرت در مورد نماز زنان بي مسؤوليت و بي تفاوت نسبت به شوهر فرمودند:
«اثنان لا تجاوز صلاتهما رءوسهما عبد أبق من مواليه حتّي يرجع و امرأة عَصَتْ زَوْجَهَا حتّي ترجع؛
دو كسند كه نمازشان از سرشان بالاتر نمي رود بنده اي كه از آقايان خود گريخته باشد تا هنگامي كه باز گردد و زني كه شوهر خود را نافرماني كرده باشد تا باز گردد.» (2)
به فرموده امام صادق عليه السلام، سه گروه هستند كه نماز آنها قبول نمي شود:
عبدي كه از مولاي خود قهر كرده كه بايد به نزد او برگردد [و با او آشتي كند] و دست او در دست مولاي خود قرار گيرد و ديگري مردي كه بر قومي حكمفرمايي مي كند و آن قوم او را نمي خواهند و سوم زني كه شب بخوابد و شوهرش بر او خشمناك باشد.(3)