سنّت است كه چون مسلمان از نماز فارغ شود بگويد:
«أللَّهُمَّ صَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أجِرْني مِنَ النَّارِ وَ ارْزُقْني الْجَنَّةَ وَ زَوِّجْني الْحُورَ الْعينَ.»
چنانكه در حديث معتبر از حضرت اميرالمؤمنين - صلوات اللَّه عليه - منقولست:
بايد كه بنده از نماز فارغ نشود تا آن كه از حق تعالي سؤال كند بهشت را، و پناه برد به خدا از آتش جهنّم و سؤال كند كه تزويج كند به او حورالعين را.
و همچنين فرمود:
چهار چيزند كه حق تعالي شنيدنِ سخنِ خلايق، به ايشان عطا كرده است: حضرت رسول صلي الله عليه و آله و بهشت، و دوزخ، و حورالعين. پس هر گاه فارغ شود بنده از نمازش بايد كه صلوات فرستد بر حضرت رسالت پناه، و سؤال كند از خدا بهشت را، و پناه برد به او از جهنّم، و سؤال كند از او كه تزويج نمايد او را به حورالعين؛ زيرا كه هر كه صلوات فرستد بر آن حضرت، دعاي او مستجاب مي گردد؛ و هر كه بهشت را از خدا سؤال كند، بهشت گويد: پروردگارا به بنده خود عطا كن آنچه سؤال كرد؛ و هر كه امان خواهد از خدا از جهنّم، جهنّم مي گويد: پروردگارا بنده خود را امان ده از آنچه امان طلبيد از آن؛ و هر كه از خدا حورالعين سؤال كند، حوريان گويند: پروردگارا عطا كن به بنده خود آنچه از تو طلبيد.
و به سند صحيح از حضرت صادق عليه السلام قريب به اين مضمون روايت شده، و در آخرش مذكور است:
چون بنده از جايِ نماز خود برخيزد، و از خدا، بهشت و حور العين و خلاصي از جهنّم را سؤال نكند، حوريان بهشت گويند: اين بنده مرا نمي خواهد، و بهشت گويد: اين بنده به من رغبت ندارد، و جهنّم گويد: اين بنده مرا نمي شناسد، و شدّت عذاب مرا نمي داند.
و فرمود كه: هر بنده اي كه صلوات يا سلام بر حضرت رسول صلي الله عليه وآله فرستد، البتّه به آن حضرت مي رسد و مي شنود.
و به سند صحيح از حضرت صادق عليه السلام منقولست كه: فراموش مكنيد دو چيز را كه بر شما واجبست: اوّل آن كه: سؤال كنيد بهشت را، دويّم آن كه: سؤال كنيد خلاصي از جهنم را.

و به سند معتبر از حضرت صادق عليه السلام منقولست:
اگر يكي از حوريان بر اهل دنيا مشرف گردد و يك گيسوي خود را به ايشان بنمايد، هر آينه اهل دنيا همه عاشق و مفتون او گردند؛ و چون كسي از نماز فارغ شود، و حورالعين را از خدا نطلبد، ايشان مي گويند كه: اين بنده چه بي رغبتست به ما.

و در تفسير حضرت امام حسن عسكري عليه السلام مذكور است كه حضرت رسول صلي الله عليه وآله فرمود:
در شب معراج قصرهاي بهشت را به من نمودند، ديدم كه به خشت طلا و نقره ساخته اند؛ و به جاي گل، مُشك و عنبر به كار برده اند؛ وليكن بعضي كنگرهاي رفيع داشت، و بعضي نداشت؛ چون از جبرئيل سؤال كردم از سبب آن، گفت: آن قصرها كه كنگره نداشت قصر جماعتي است كه بعد از نماز بر تو و آل تو صلوات نمي فرستند، تا نمايان باشد كه اينها قصر جماعتي است كه صلوات نفرستاده اند.(1)