امام صادق عليه السلام: در هر روز از ماه رجب، صبح، شب و بعد از هر نمازي مي گويي:
«بسم الله الرحمن الرحيم يا مَنْ أَرْجُوهُ لِكُلِّ خَيْرٍ، وَ آمَنُ سَخَطَهُ عِنْدَ كُلِّ شَرٍّ، يا مَنْ يُعْطِي الْكَثِيرَ بِالْقَلِيلِ، يا مَنْ يُعْطِي مَنْ سَأَلَهُ، يا مَنْ يُعْطِي مَنْ لَمْ يَسْأَلْهُ وَ مَنْ لَمْ يَعْرِفْهُ تَحَنُّناً مِنْهُ وَ رَحْمَةً، أَعْطِنِي بِمَسْأَلَتِي إِيَّاكَ جَمِيعَ خَيْرِ الدُّنْيا وَ جَمِيعَ خَيْرِ الاخِرَةِ وَ اصْرِفْ عَنِّي بِمَسْأَلَتِي إِيَّاكَ جَمِيعَ شَرِّ الدُّنْيا وَ شَرِّ الاخِرَةِ، فَإِنَّهُ غَيْرُ مَنْقُوصٍ ما أَعْطَيْتَ، وَ زِدْنِي مِنْ فَضْلِكَ يا كَرِيمُ؛
به نام خداوند بخشنده ي مهربان، اي خدايي كه براي هر كار خيري به او اميد مي بندم و به هنگام هر كار شري از خشم او امان مي جويم! اي آن كه در برابر عمل اندك پاداش بسيار مي بخشد! اي آن كه به هر كس از او حاجت خواهد، عطا مي كند! اي آن كه به هر كس از او حاجت نخواهد و حتي نشناسدش، نيز از سر دلسوزي و مهرورزي اش بخشش مي كند. اينك به من كه از تو درخواست مي كنم، همه ي نيكي هاي دنيا و آخرت را عطا كن؛ و از من با اين درخواستم، همه ي بدي هاي دنيا و آخرت را دور گردان؛ به راستي آنچه تو بخشيده اي كاستي نمي پذيرد. و از فضل خود، بهره ي مرا بيفزا؛ اي بزرگوار!»
راوي گويد: حضرت محاسن مبارك خويش را با دست چپ گرفتند و انگشت سبابه ي دست راست را به علامت خضوع و اشاره به سوي معبود حركت دادند و اين دعا را خواندند:
يا ذَا الْجَلالِ وَ الإِكْرامِ يا ذَا النَّعْماءِ وَ الْجُودِ، يا ذَا الْمَنِّ وَ الطَّوْلِ، حَرِّمْ شَيْبَتِي عَلَي النّار.
اي صاحب جلال و بزرگواري! اي داراي نعمت ها و بخشش! اي صاحب عطا و كرم! موي سپيدم را بر آتش حرام گردان.
و در حديث ديگري آمده است: سپس حضرت دستش را بر روي محاسنش گذاشت و هنگامي كه پشت دستش پر از اشك شده بود از روي محاسنش برداشت.(1)