كليني به سند صحيح از حضرت امام محمّد باقر عليه السلام روايت كرده است:
هر بنده اي كه بعد از صبح پيش از طلوع آفتاب اين دعا بخواند، ملكي مبادرت كند و آن را در ميان بال خود بگذارد و به آسمان برد؛ چون به آسمان اول رسد ملائكه پرسند كه با خود چه داري؟ گويد: كلمه اي چند است كه مردي از مؤمنان خوانده است. پس دعا را مي خواند؛ ملائكه مي گويند: خدا رحمت كند گوينده اين كلمات را و او را بيامرزد؛ و همچنين به هر آسماني كه مي گذرد، ملائكه مي پرسند كه با خود چه داري؟ و او مي گويد، و ايشان طلب رحمت و آمرزش براي او مي كنند تا به عرش مي رسد، و حاملان عرش مي پرسند، و او را دعا مي كنند، و مي گويند: بِبَر اين كلمات را و بسپار به حافظان گنجهاي گفتارِ مؤمنان، كه اينها كلمات خزانه ايست؛ پس مي برند و در ديوانِ كنوز ثبت مي كنند.
اين است دعا:
«اَللَّهُ أَكْبَرُ اَللَّهُ أَكْبَرُ كَبيراً وَ سُبْحانَ اللَّهِ بُكْرَةً وَ أَصيلاً وَ الْحَمْدُ للَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ كَثيراً لا شَريكَ لَهُ وَ صَلَّي اللَّه عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِه.» (1)