شيخ طوسي و سيّد ابن طاوس از حضرت رسول صلي الله عليه وآله روايت كرده اند كه:
هر كه در صبح و شام يك مرتبه بگويد:
«سُبْحانَ اللَّهِ وَ بِحَمْدِه سُبْحانَ اللَّهِ الْعَظيم»( سُبْحانَ اللَّهِ الْعَظيم سُبْحانَ اللَّهِ وَ بِحَمْدِه)، حق تعالي ملكي بفرستد به سوي بهشت كه براي او در زمين بهشت كه از مشك ناب است درختان غرس كند، و ديوار بر ديوار (ديواري بر دور) آنها بكشد و دَري بر آن نصب كند، و بر آن در بنويسد كه اين بستان فلان پسر فلان است.
و سيّد به روايت معتبر ديگر از حضرت صادق عليه السلام روايت كرده است كه: هر كه اين تسبيح را بگويد در غير مقام تعجّب، حق تعالي هزار گناه او را محو كند؛ و هزار حسنه براي او ثبت نمايد؛ و هزار شفاعت براي او بنويسد؛ و هزار درجه براي او بلند كند؛ و براي او از اين كلمه، مرغ سفيدي خلق كند كه تا روز قيامت اين تسبيح را گويد و ثوابش براي او نوشته شود.(1)