سيّد بن باقي از سلمان فارسي رضي الله عنه روايت كرده است كه گفت:
بر حمايل شمشير حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام نوشته اي ديدم. پرسيدم يا اميرالمؤمنين! اين نوشته چيست؟
فرمود: يازده كلمه است كه حضرت رسول صلي الله عليه وآله مرا تعليم كرده است؛ مي خواهي تو را تعليم كنم، كه به سبب آن در سفر و حضر و شب و روز، جان و مال و فرزندان تو از بلاها محفوظ باشند؟
گفتم: بلي.
فرمود كه: چون از نماز صبح فارغ شوي اين دعا بخوان:
«اَللَّهُمَّ إِنّي أَسْئَلُكَ يا عالِماً بِكُلِّ خَفِيَّةٍ يا مَنِ السَّماءُ بِقُدْرَتِه مَبْنِيَّةٌ يا مَنِ الْأَرْضُ بِقُدْرَتِه مَدْحِيَّةٌ يا مَنِ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ بِنُورِ جَلالِه مُضيئَةٌ يا مَنِ الْبِحارُ بِقُدْرَتِه مَجْرِيَّةٌ يا مُنْجِيَ يُوسُفَ مِنْ رِقِّ الْعُبُودِيَّةِ يا مَنْ يَصْرِفُ كُلَّ نِقْمَةٍ(نَقِمَة) وَ بَلِيَّةٍ يا مَنْ حَوائِجُ السَّائِلينَ عِنْدَهُ مَقْضِيَّةٌ يا مَنْ لَيْسَ لَهُ حاجِبٌ يُغْشي وَ لا وَزيرٌ يُرْشي صَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ احْفَظْني في سَفَري وَ حَضَري وَ لَيْلي وَ نَهاري وَ يَقَظَتي وَ مَنامي وَ نَفْسي وَ أَهْلي وَ مالي وَ وُلْدي وَ الْحَمْدُ للَّهِ وَحْدَهُ.»(1)

يك دستور كلي براي تعقيبات نماز صبح
از بعضي بزرگان علما نقل شده است كه مردم پس از نماز صبح تا طلوع آفتاب «وقت» را بر چهار قسمت كنند:
يك بخش براي اذكار و تسبيحات كه بهترينش تسبيح حضرت زهرا عليهاالسلام مي باشد كه از هزار ركعت نماز افضل است.
بخش ديگر را به دعاهاي وارده كه در كتابهاي دعا ذكر شده است اختصاص دهند.
قسمت سوم را به تلاوت قرآن مجيد و بخش چهارم را در انديشه در گناهاني كه مرتكب شده و استغفار و طلب آمرزش از آنها و تصميم بر ترك آنها در آينده داشته باشند.
سزاوار است شخص در بامداد، اوقات آن روزش را تقسيم و برنامه ي خودش را مرتب نمايد تا غروب آفتاب كه هيچ لحظه اي از آن را غافل نباشد و سرگرم نباشد جز به عبادت خدا و خدمت بندگان خدا از عيال و اولاد يا ديگران.
و در نزديكي مرگ و پيدا شدن حسرت و ندامت در نتيجه ي غفلت، زياد بينديشد.
پس از فراغت از تعقيب به شكرانه ي توفيق انجام اين عمل بزرگ (يعني نماز) سجده ي شكر بجا آورد و بهترين كيفيت آن چنين است كه دو بار پيشاني را به خاك بگذارد و در ميان اين دو سجده «تعفير» نمايد. مقصود از «تعفير» آن است كه دو طرف صورت را بر خاك بمالد و سينه و شكم خود را نيز به زمين بچسباند و سجده را طولاني كند و هر چه بتواند «شكرا شكرا» و «حمدا حمدا» بگويد و در گريه و تضرع در آن حال، بكوشد كه اقرب حالات بنده به سوي خداست و دعاهاي وارده را در آن حال (سجده ي شكر) بخواند كه از آن جمله هزار مرتبه «العفو» گفتن است و اگر نمي رسد يا نمي تواند يك صد مرتبه «العفو العفو» و «شكرا شكرا» و اگر نمي رسد يا نمي تواند، لااقل سه مرتبه را ترك ننمايد. (2)