بار خدايا! ما بندگان ضعيف را بدون سابقه ي خدمت و طاعت و بي آن كه احتياجي به بندگي و عبادت ما داشته باشي، با تفضل، عنايت، محض رحمت و كرامت، لباس هستي پوشاندي و به انواع نعمت هاي روحاني و جسماني و اقسام رحمت هاي باطني و ظاهري مفتخر نمودي؛ بي آن كه از نبود ما خللي در قوت و قدرت تو راه يابد يا از بود ما به عظمت و حشمت تو چيزي افزايد.
اكنون كه سرچشمه ي رحمانيت تو جوشيد و چشم خورشيد جمال تو درخشيد و ما را به درياي رحمت غرق و به انوار جمال نوراني فرمود، نقص ها و اشتباهات و گناهان و كوتاهي هاي ما را نيز به نور توفيق باطني و هدايت سري جبران فرما و دل سر تا پا تعلق ما را از وابستگي هاي دنيايي برهان و به تعلق به عز قدس خود آراسته نما.
بارالها! از طاعت ما ناچيزان بسطي در ملك تو حاصل نشود و از سرپيچي ما نقصي در مملكتت راه نيابد، از عذاب گنهكاران نفعي به تو نرسد و از بخشش و رحمت افتادگان كمبودي به قدرتت راه نيابد، وجود خطاكاران طالب رحمت و فطرت ناقصان در انتظار كمال است. تو با لطف فراگيرت با ما رفتار فرما و به سوء استعداد ما نظر ننما. (1)

«خدايا! اگر من شايسته ي رحمت تو نيستم، تو اهل آن هستي كه با فضل شاملت بر من كرم نمايي.
خداي من! در دنيا گناهاني از من پوشانيدي و من نيازمندترم به اين كه در آخرت آن گناهان را بپوشاني.
بارالها! كمال بريدگي (از تعلقات دنيايي) براي توجه به خودت ارزاني ام فرما و چشم دلمان را به نور نظر كردن به خودت روشن گردان تا ديدگان دل، پرده هاي نور را دريده به كان عظمت و جلال برسد و جان هايمان به عزت قدس تو آويخته گردد.» (2)