نماز، حضور در پيشگاه خداوند و شركت در ضيافتي معنوي است كه وي، بندگان را به آن فراخوانده است.
همچنان كه حضور در يك ميهماني، مقدمات و آدابي دارد و نسبت به مهمان، استقبال و بدرقه به عمل مي آيد و مهمان هر چه عزيزتر باشد، مراسم پيشواز و بدرقه، با شكوهتر صورت مي پذيرد، اداي فريضه ي الهي نيز چنين است.
پيشوايان معصوم ما عليهم السلام پيش از فرارسيدن وقت نماز، خود را مهياي آن مي ساختند و پس از نماز نيز، مدت ها به تعقيب نماز مي پرداختند و دل از ياد خدا نمي كندند و لب از ثناي او نمي بستند و چهره از قبله برنمي تافتند.
مگر نه آنكه نماز را «نور چشم» خود مي دانستند؟ مگر انسان به آساني دل از نور چشم مي كند و از آن چشم مي پوشد؟
نشستن در مسجد و مصلا به انتظار نماز، اذان و اقامه گفتن، ذكرها و دعاهاي مستحب پيش از نماز، در حقيقت به استقبال نماز رفتن است.
در حديثي از امام صادق عليه السلام منقولست:
هر كه بعد از نماز، انتظارِ نمازِ ديگر برد در مسجد، و تعقيب خوانَد مهمان خداست، و بر خدا لازم است كه مهمان خود را گرامي بدارد.(1)